Ik denk, ik doe hem alvast cadeau. Eén van de belangrijkste tips uit mijn boek “Liefde en Rouw, hoe doe je dat nou?” én ook nog eens heel...

In de boeken van ‘De olijke tweeling’ zit kennelijk een stiefmoeder die nogal leuk was. Een moederlijk type die vreugde toevoegde.

Mijn verhaal begint altijd met “complex” en “moeilijk geval.” Iets met “omstandigheden” en “gevoeligheden.”

We ontmoeten elkaar op een doodgewone donderdagmiddag als ik besluit te gaan stofzuigen.

Voor de moeders die wensen; was hij nog maar even vier. Toen de grootste pijn met een pleister, een ijsje of een knuffel wel weer over was.

Aan de buitenkant gaat het prima en schijnt de zon. Aan de binnenkant maak ik me druk voor gevorderden.

Zie jij hoe ik regelmatig ongemakkelijk, niet weet wie ik mag zijn? Dat er nu heel vaak weer wordt gelachen, is dat pijnlijk of juist fijn?

Oja. Hij heeft nog wel wat geprobeerd. De laatste was vijf jaar knipperlicht. LAT relatie zonder toekomst.

Onderweg heeft hij tijd en adem over om paddenstoelen te spotten en bijzondere bomen aan te wijzen. Oja. En hij hoeft ook nooit te plassen.

Op slag van 's middags besluiten mijn Meneer en ik in een ANWB-opwelling om tóch nog een klompenpad te lopen.

Maar koningen zijn net mensen en Koning Karel kreeg behoefte aan een vrouw in zijn leven. Die was het alleen slapen zat. 

Bij de eerste vraag krijg ik grote ogen. Bij de uitleg begin ik het te begrijpen. 

Ik worstel al een tijdje en vanavond pak ik mezelf aan. Mezelf óp. Of eronder. Dat weet ik nog niet.

In de berm, of beter, in de gréppel in de berm staat een grote auto. Range Rover idee. De bestuurder niet, die heeft géén idee...

Dus ja, ik doe dat anders. Niet haar dood definieert, maar alles wat zij mij in haar léven heeft geleerd.

"Maar het mág wel." Zeg ik zachtjes. Terwijl ik zelf moeite krijg met ademhalen.

Maar ineens merk ik dat ik zit te huilen. Heel eenvoudig, geen geluid. Dikke tranen over mijn wangen.

De beste man heeft iets meer gras dan wij en het allerleukste speelgoed van de hele wereld: een zitmaaier.

We wonen aan een driewegs-splitsing en als het toeristenseizoen begonnen is ben ik getuige van heel wat "Wie weet nou de weg discussies."