JE ZULT MAAR SCHRIJVER WILLEN WORDEN. JE HELE LEVEN LANG. OM ER DAN ACHTER TE KOMEN DAT DAT HELEMAAL NIET KAN. SCHRIJVER WORD JE NIET, DAT BÉN JE. NET ALS COACH. DAT BEN IK OOK MIJN HELE LEVEN LANG.
Al heel jong kreeg ik van wildvreemde mensen de meest openhartige dingen te horen. Ik gaf op mijn twaalfde al advies aan een mevrouw van bijna tachtig. In de bus. Op weg naar school. Mensen voelen zich veilig bij mij.
Als kind heb ik hele boeken geschreven. Helaas zijn de meeste gesneuveld op het slagveld van de Marie Kondo drang van mijn ouders. Geeft niks. Ik schrijf er zó een paar bij.
In 2017 gaf ik mezelf een blogwebsite cadeau. Ik had tóch geen andere hobby’s en wilde doen wat ik, naast coaching, het liefste doe. Elke week schreef ik een column en verdiende er 1400 volgers mee. Eerlijk? Als het er maar tien waren geweest was ik ook blijven schrijven. Schrijven is namelijk eerst en vooral mijn eigen feestje.
Sinds kort schrijf ik ook over mijn positie als de nieuwe liefde van een weduwnaar. In columns, op social media en in een boek. Daarvoor heb ik ruim dertig mensen geïnterviewd die in dezelfde ingewikkelde positie zitten als ik. Ik ging destijds op zoek naar herkenning en tips en vond nagenoeg niks. Voelde me eenzaam en onzichtbaar. Langzamerhand werd duidelijk dat íemand hier toch iets over zou mogen schrijven en zeggen. Het taboe doorbreken. Met het zweet onder mijn ene oksel en mijn moed onder de andere ben ik ervoor gaan staan.
Inmiddels ben ik allang geen kind meer. Van buiten althans. Van binnen kan ik nog nét zo blij en springerig zijn als toen. Ik hang nog steeds te lang in de schrijf- en papierwinkel rond. Dan raak ik de tijd kwijt maar mezelf niet. Mijn beeldscherm en toetsenbord zijn vrienden waar ik geen afscheid van kan nemen. Mijn cliënten de superhelden waar ik trots op ben en regelmatig vriendschappen uit ontstaan.
Ik ben de moeder van een jongvolwassen dochter en zoon. Daarnaast ben ik ook de “Bemoeier” van de twee zonen van mijn man en onze vier schoonkinderen. Bij elkaar is het een raar soort Italiaanse familie waar ik enorm van geniet als we bij elkaar zijn.
Ik ben gek op lezen en vergeet dan mijn kinderen te eten te geven. Ik wandel graag maar moet onderweg zeker drie keer plassen. “Met de billen bloot” heeft in mijn leven een hele ander betekenis gekregen. Ik spat vaak uit elkaar van vreugde. Lig ook wel eens huilend onder een deken. Kook een zes-gangen-diner of rij even naar Piet-friet. Ik lijk wel een mens. Jij ook? Of liever niet?
In mijn columns schrijf ik over het leven en het lieven van alledag. Omdat ik het leven zo leuk vind. De liefde zo belangrijk vindt. Inclusief die voor jezelf.
En als het niet leuk is? Dan is het leerzaam. Je groeit ervan. Soms zomaar. Soms plat op je gezicht of keihard op je billen. Vallen. En weer opstaan.
Ik schrijf over onhandig en kwetsbaar zijn. Over verwarring en overtuiging. Authentiek Zijn. Over intentie en resultaat en hoe die soms gruwelijk van elkaar kunnen verschillen. Of overeenkomen. En dan is het feest. En anders groei. En daarna feest.
Struikelend, grappend en groeiend kun je zelf de held in je eigen leven zijn. Vind ik. Denk ik. En dan hoop ik dat mensen zich daarin kunnen herkennen. Even niet alleen zijn. Of juist wel. Omdat ze daar ook voor mogen kiezen.
Ik schrijf over jou en over mij.
Omdat we meer op elkaar lijken dan dat we van elkaar verschillen.
