top of page

Zen-Master

Ineens zie ik het licht. Een inzicht. Soort van. Goh. Dat ik dat nooit eerder heb gezien.

Zijn we met ons allen driftig aan de slag met ons Zelf en ons Zijn. Ik althans. Blijk ik al een paar jaar absolute Zen-masters om me heen te hebben waar ik van had kunnen leren. De puber. Jawel. Echt. Zen-master. Toppers in het rustig en kalm blijven onder vervelende ervaringen en moeilijke omstandigheden. Niks ‘uit balans door horror-hormonen’. Welnee. Met een schouder ophalen en een “Mwah” fietst de Puber zich door het leven heen. Zelfs als de fiets stuk, band leeg, voorvork verbogen is. Wat vervelend voor je hè schat, dat je fiets zo stuk is. Misschien even mee naar de fietsenmaker? “Mwah” Schouders worden opgehaald. Fiets blijft stuk. Ik hoor dat je verkering uit is. Zit je er mee? Zullen we praten? “Mwah” bromt de Puber en zweeft als een Oosterse Meester naar zijn kamer. Niks donker puber hol. Helder verlicht meditatie centrum daarboven. Jeetje. Wat naar dat je je verslapen had en te laat op school was. Moest je lang nablijven? “Mwah”, gelaten schouderophalen en volledige overgave aan de sanctie. Het is alleen jammer dat hij zijn vrienden wat minder lang kan zien vandaag. Onhandig hè, dat je je afspraak bij de Ortho weer vergeten bent. Baal je er niet van dat die beugel nu langer moet blijven zitten? “Mwah.” “Valt wel mee.” Dat is de meest spraakzame van de twee. Ik deed wel eens een meditatie workshop. Daar was de klank voor rust “ Ohm “. Kun je urenlang neuriën die klank. Als je er tijd voor gevonden hebt. Word je kalm en rustig van. Mijn Pubers doen dat ook. Maar veel beter dan ik. Twenty-four-seven. Neuriën in hun hoofd. “Mwaaahaaaahaaahaaa” En als ik, in al mijn menselijkheid zonder ook maar een helder verlicht puntje aan de horizon, helemaal uit mijn plaat ga. Even gezellig ga staan krijsen tegen die beeldscherm-goeroes. Mezelf volkomen kwijt raak in dagelijkse dingetjes gedoe. Over glazen die blijven staan. Spullen op de trap waar maanden voorbij gelopen wordt. T-shirts die ongedragen in de was gesmeten worden omdat dat makkelijker is dan weer opvouwen. Een schoon aanrecht dat zich tijdens mijn afwezigheid transformeert tot kruimel-vieze-borden-gelekt-ei-rampgebied. Jassen, schoenen en sokken die mijn leefruimte tot survival uitdaging maken. Dan krijg ik de epische Zen-reactie. “I feel you mamma.” En zijn we gewoon weer terug bij af. Zij volkomen Zen. Ik schor. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd zeggen ze. Meditatief opruimen dan maar. Met dank aan de Zen-masters. Of. Nét even wat vaker mijn schouders ophalen? “Mwaaahaahaahaa.” Hallo Leven Begrijp me niet verkeerd Soms ben ik echt even Uit-Gemediteerd


Comentarios


bottom of page