Ik denk, ik doe hem alvast cadeau. Eén van de belangrijkste tips uit mijn boek “Liefde en Rouw, hoe doe je dat nou?” én ook nog eens heel...

In de boeken van ‘De olijke tweeling’ zit kennelijk een stiefmoeder die nogal leuk was. Een moederlijk type die vreugde toevoegde.

Mijn verhaal begint altijd met “complex” en “moeilijk geval.” Iets met “omstandigheden” en “gevoeligheden.”

Zie jij hoe ik regelmatig ongemakkelijk, niet weet wie ik mag zijn? Dat er nu heel vaak weer wordt gelachen, is dat pijnlijk of juist fijn?

Oja. Hij heeft nog wel wat geprobeerd. De laatste was vijf jaar knipperlicht. LAT relatie zonder toekomst.

Maar koningen zijn net mensen en Koning Karel kreeg behoefte aan een vrouw in zijn leven. Die was het alleen slapen zat. 

Bij de eerste vraag krijg ik grote ogen. Bij de uitleg begin ik het te begrijpen. 

Ik worstel al een tijdje en vanavond pak ik mezelf aan. Mezelf óp. Of eronder. Dat weet ik nog niet.

Dus ja, ik doe dat anders. Niet haar dood definieert, maar alles wat zij mij in haar léven heeft geleerd.

Vaak ben ik dankbaar. Voor de onderlinge sfeer, de liefde en de grapjes die we met elkaar delen. Soms ben ik aan het overleven.

Zou het al opvallen of kan ik nog even blijven zitten? Ojee. Panda ogen. Mijn gezicht is nog te rood. Dat gaan ze zien.

Van de week sprak ik een vrouw die vond dat een weduwe/weduwnaar eerst “de rouw moet afmaken” voordat er een nieuwe liefde komt.

“Jij bent mijn moeder niet.” “Maar.” “Ehm.” “Ehm.” “Ik wilde toch.”

Midden in de woonkamer staat een grote foto waar zij heel serieus op kijkt. Op een tafeltje. Kaarsjes ervoor.

“De kinderen waren natuurlijk ook heel erg benieuwd toen we thuiskwamen. Naar je nieuwe vriendin. En vooral of ze op je overleden vrouw lijk

Zolang het maar geen weduwnaar is. Nóóit een weduwnaar...

"Maar het mág wel." Zeg ik zachtjes. Terwijl ik zelf moeite krijg met ademhalen.

Ineens kon ik geen adem meer halen. Bij mij ís namelijk niet bij mij. Dat is bij hem, bij hun, bij haar.

“Wat zeg ik tegen jou, op een dag als vandaag?” Dat was mijn vraag.

Ik had een voornemen. Om niet. Om nooit. Om never.