top of page

De B(r)oze stiefmoeder,


“En ze leefden nog lang en gelukkig.” ❤️ 


Ik heb dat altijd een mooi einde van een sprookje gevonden.


Vooral als er daarvóór eentje heel slecht behandeld werd. Met de dood bedreigd. Rotklusjes moeten doen. Totaal oneerlijk. Een kind. Meestal door een boze stiefmoeder.


Dan was Koning Karel op tragische wijze zijn Koningin verloren. Het hele land was er verdrietig van.

Maar koningen zijn net mensen en Koning Karel kreeg behoefte aan een vrouw in zijn leven. Die was het alleen slapen zat. 


Voilá. De stiefmoeder.


Die stiefmoeder dat was me een product joh. Die was jaloers en egoïstisch. Zij wilde zelf graag de mooiste van het land zijn. Had ze eigen kinderen? Dan trok ze die voor. Dat pestwijf deinsde zelfs niet terug voor moord. 


Hallo slechte reputatie.

Míjn reputatie. 

En die van een heleboel vrouwen met mij. 


Vrouwen die een relatie krijgen met een weduwnaar en onder het “sprookjes-vergrootglas” komen te liggen. Omdat de hele familie en vriendengroep goed oplet. Met argusogen.


Of ze wel lief is voor de kinderen. Ze niks laat eten wat ze niet lusten. Zich nergens mee bemoeit. Of ze wel respect heeft voor de overleden moeder. De foto’s laat staan. De inrichting niet aanpast. Niet te veel aandacht vraagt. Nergens ook maar íets verkeerds over zegt...


Bij mijn 'bemoeikinderen' naar binnen lopen is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.


Ik zie me nóg die eerste keer bij hun voordeur staan. Als moeder en mens vond ik dat zij nu wel tot het uiterste opgerekt werden. Je moeder verliezen is al zo gruwelijk. Dan ook nog een andere vrouw bij je vader, in je huis en aan je eettafel zien. Niet te doen.


Maar het leven gaat door en als ik het niet was dan zou het vanzelf een keer een ander worden. Eentje die hun moeder níet gekend heeft. Eentje die misschien mínder goed voor hen wilde zorgen. En we waren nou eenmaal verliefd.


Ik heb diep ademgehaald daar bij die voordeur. In gedachte een deal met mezelf gesloten. Ik verwacht niks. Geen sympathie, geen lach, geen liefde. Tolereren en beleefd zijn. Meer niet. 


Aangebeld en naar binnen gestapt. Met een trillende lip en de tranen dicht achter mijn ogen. 


Geloof me. Ik ben besnuffeld, onderzocht, gekeurd en gewogen. 


Niet alleen door hun. Ik heb schichtig door de supermarkt gelopen. Want zij kende “iedereen” en “iedereen” kende de overledene. In de stad waar ze al dertig jaar woonden. Opgegroeid waren. Liep nu die “boze heks.” Die zélf niet wist wie er veilig was en wie niet. 


Kwetsbaarder dan ooit. 

Onveiliger dan ooit. 

Onzekerder dan ooit. 

Dankzij de stiefmoeder-reputatie.


“En ze leefden nog lang en gelukkig.”


Of niet?



Wat denk jij?

Comments


bottom of page