top of page

Hoezo, een nieuwe moeder?


“Laten we zeggen dat mijn zus en ik er niet de Olijke Tweeling van werden.”

 

In de boeken van ‘De olijke tweeling’ zit kennelijk een stiefmoeder die nogal leuk was. Een moederlijk type die vreugde toevoegde aan het leven van de tweeling. Precies wat je als jong meisje nodig hebt wanneer je je moeder bent verloren.


Sanne is dertig jaar. Leuke meid, lieve energie en heel benaderbaar. We raken aan de praat tussen het sporten door en op haar vraag “wat doe jij eigenlijk?” blijken we aan de andere kant van de medaille te staan.

Dat schept meteen een band.


Sanne is negen als ze haar moeder verliest. Een jaar later krijgt haar vader een nieuwe relatie. Zoals ze zelf zegt: “Niet het moederlijke type.” Daar zucht en zeurt ze dan wel eens over tegen mensen buiten haar gezin.


“Ach, het is toch wel fijn dat je nu weer een nieuwe moeder hebt.”


“Je moet niet vergeten dat het voor zo’n vrouw ook niet makkelijk is om in zo’n gezin te stappen.”

 

Grapje denk je?

Dit krijgt ze “invoelend” te horen van vrienden en familie. Als ze mij dit vertelt sta ik te klapperen met mijn oren, of nee, het stoom komt er uit terwijl mijn hart breekt.


Ik zou wel met terugwerkende kracht iets liefs en warms in haar jeugd willen gooien. Zodat ze niet met 21 (en haar zus zelfs met 16) het ongezellige huis voortijdig verlaat. Dubbel verlies en veel meer verloren dan nodig was.


Haar motto is dan: “Ik zal ze laten zien dat ik het alléén kan.”


Nu is ze dertig en onvrijwillig single. Bewijzen dat ze het alleen kan is onderdeel van haar identiteit geworden. Ze lééft het. Net even te goed. Ergens weet ze dat zelf ook wel.

Dus spreken we twee dingen af.


Ze komt na haar vakantie met me praten over hoe het voor haar was, leven na verlies met die nieuwe liefde van haar vader. Voor één keer ongecensureerd spuien in een veilige ruimte.


Én ze gaat oefenen met een nieuwe overtuiging.

Van: Ik moet het alleen doen.

Naar: Samen mag ook heel leuk zijn.


Zodat ze niet nóg meer verliest.

 

Tja, Liefde en Rouw kent heel veel kanten. Ik wens je een veilige ruimte.

 

***Heb jij ook behoefte aan een veilige ruimte? Eind dit jaar vind je alle herkenning, erkenning en oefeningen gewoon thuis op de bank. Dan komt mijn boek “Liefde en Rouw, hoe moet dat nou?” uit. Schrijf je in voor de Liefde en Rouw columns of stuur je emailadres via het contactformulier en je bent van alles als eerste op de hoogte.

Comments


bottom of page