Zijn

Het wordt een beetje een thema. Foto’s. Met name die van mij. Mijn thema dus. Over zichtbaar worden, zichtbaar Zijn. Voor mezelf en de buitenwereld. Maar ook echt en authentiek. Daarom zonder Douzen-cursus en wel met verschillende setjes kleding op weg naar de Betuwe voor een kadootje. Een fotoshoot.

Voor mij. Van mij. Met mij.

Takken-eind rijden maar ‘worth it’. Net als ik.

Onderweg mooi tijd om even met mezelf te zijn. Ik realiseer me dat het inhuren van een fotograaf en daar tijd en geld voor vrijmaken normaal alleen gebeurt als je gaat trouwen. Althans, in mijn wereld is dat zo. Terwijl ik rustig achter een tractor door het Betuws landschap meander ( ik durf niet in te halen ) bedenk ik dat “trouwen” feitelijk “verbinden” is. En zo’n verbinding wil je vastleggen en beeldend maken. Letterlijk op de gevoelige plaat.

Laat dat nou precies zijn wat ik nu ga doen. Verliefd op mijn Zijn. Verbonden met mijn Zijn. Dromen waarmaken; van kwetsbaarheid naar kracht. Geschiedenis delen en toekomst zien. Voor mijn blogwebsite in wording ga ik met open ogen mijn Zelf aankijken. Vandaag ben ik een ster aan mijn eigen firmament.

De zon schijnt. Ik passeer een kerkje. Licht uit. Spot aan. We hebben gekletst, gelachen, écht gesproken en vooral gespeeld. Deze vrouw die ik nog nooit eerder had ontmoet. En toch bewust uitgekozen. Zij laat mij mij zijn. Dat kan zij.

‘ Waar schrijf je over ? ‘, vraagt ze. Ik schrijf over het leven. Omdat ik het leven zo leuk vind. Ook als het niet leuk is. En leerzaam. Je groeit er van. Soms zomaar. Soms plat op je gezicht of keihard op je billen. Vallen. En weer opstaan. Ik schrijf over onhandig en kwetsbaar zijn. Over verwarring en overtuiging. Authentiek Zijn. Over intentie en resultaat en hoe die soms gruwelijk van elkaar kunnen verschillen. Of overeenkomen. En dan is het feest. En anders groei. En daarna feest.

Ik schrijf over hoe je zelf, struikelend, grappend en groeiend, de held in je eigen verhaal, je eigen leven kunt zijn. Vind ik. Denk ik.

En dan hoop ik dat mensen zich daarin kunnen herkennen. Even niet alleen zijn. Of juist wel. Omdat ze daar ook voor mogen kiezen. Rust in je donder, inspiratie in je hoofd, liefde in je hart.

Liefde voor het leven. En alles wat daar bij hoort.

Elevator pitch. Een trouw-aan-jezelf reportage.

En toen zijn we begonnen.

Hallo Leven.

Hallo Zijn.

Ik wil nooit meer.

Niet even.

Zonder jou.

Zijn.