top of page

Dapper-Masker

Ik krijg ze regelmatig in mijn praktijk. Ooit was ik zelf ook zo. Worstelen met jezelf. Aanpassen. Aanvoelen. Jezelf kleiner maken. Voor een ander. Voor de vrede. Alles zijn. Behalve ‘Jezelf’.


Meestal vrouwen. Hele mooie, lieve, dappere vrouwen. Maar wel met de tranen in de ogen. Of vlak daarachter. Te vaak gehoord of gevoeld dat ze niet goed genoeg waren. Nooit. Wat ze ook deden. Of lieten.


Vaders, moeders, broers, zussen of partners die geen oog hadden voor het moois in deze mens. Geen boodschap hadden aan de behoefte van deze mens. Die met boosheid, afkeuring of teleurstelling schaafden en schuurden aan het Zijn. Van deze mens.


Die, uiteindelijk, ook maar gewoon waren wie ze zijn. Met eigen mogelijkheden. En het gebrek daar aan. Vaders zijn soms dominant. En dochters gevoelig voor afwijzing. Moeders zijn soms niet zo warm. En dochters hebben het dan koud. Broers en zussen zijn soms competitief of worstelen met hun eigen dingen. Voor het kind dat niet zo nodig hoeft te winnen, die er alleen maar wil mogen zijn, best lastig.


Partners hebben vaak niet in de gaten dat boosheid wel werkt om de ander stil te krijgen. Maar dat in die stilte, als vanzelf, de passie en de liefde verdrinkt.


Als ze hier dan zijn. Met hun teruggedrongen tranen en hun Dapper-masker. Dan wil ik ze troosten. Vasthouden. Alle liefde er in gieten die ze tekort gekomen zijn. Dan wil ik zo graag dat ze zien wat ík zie. De potentie. De talenten. De zachtheid. De dapperheid. De prachtig-heid van wie ze zijn.


Maar in het cliënten protocol staat niets over wildvreemde vrouwen knuffelen En als het er wel stond. Dan zou het niet helpen. Pleister op de wonde. Symptoombestrijding. Zachte heelmeester.


Zij zijn het. En alleen zij zijn het. Die alsnog en in het nu kunnen beslissen dat het anders mag. Anders kan. Anders zal. Zij zijn het. Die zichzelf leren dat ze goed genoeg zijn. Dat ze liefde waardig zijn. Om te beginnen. Die van zichzelf.


Je kunt je van familie ontdoen. Je kunt afscheid nemen van die onvriendelijke partner. Maar niet van jezelf. En hoewel op de omstandigheden niets valt af te dingen. Het leven soms meer dan onvriendelijk is. Wat het met je doet, wie je bent en waar je heen wilt. Dat is aan jou.


Het commentaar dat je jezelf geeft. Aangeleerd of niet. Is van jou. De waarde die je jezelf geeft. Is aan jou. De liefde die je jezelf geeft en gunt. Is aan jou. De kracht die je zocht kun je vinden. Het Dapper-masker kan ook af. In je kwetsbaarheid vind je de kracht om voor altijd jezelf de moeite waard te vinden. In de kracht van zacht zit de sprankeling die je verloren was en vind je de ruimte om je eigen, soms gebrekkige, zelf te zijn.


En dan ziet ze en dan voelt ze. Dan lacht ze en dan zacht ze. Dan sprankelt ze eerst voorzichtig. Daarna steeds een beetje meer. Ze kijkt me aan. En ik weet. Dat ze het weet.




Hallo Leven


Kom maar op


Ik kan het aan


Dwars door het donker


Gewoon licht blijven geven

Comments


bottom of page