Vaderdag. Voor ons gewoon een klusdag. Zoon heeft een nieuwbouwhuis opgeleverd gekregen. Mijn meneer en ik beloofden die woonklaar te maken. Al anderhalve week is het kluskleren, renovlies en kreunen bij het opstaan.
Ontdekt dat mijn bovenbenen kunnen praten. Nee. Gillen en schreeuwen kunnen ze. Elke keer dat ik door mijn knieën ga. Het balanceren op de klustrap vraagt het uiterste van mijn vijftigjarige kuiten en bovenbeenspieren.
Regelmatig koffiepauze dus. Zit ik even uit te blazen. Alleen met mijn gedachtes bij deze mijlpaal voor mijn zoon. Misschien komt het door mijn leeftijd. Die vijftig heeft meer impact dan ik had verwacht. Misschien komt het door de dag.
Vaderdag.
Maar ineens merk ik dat ik zit te huilen. Heel eenvoudig, geen geluid. Dikke tranen over mijn wangen. Ze druppelen van mijn kaak zo in het bouwstof. Hoe dan??
Ik weet nog dat ik me realiseerde dat ‘mijn zoon vijf vaders heeft’.
Ik dacht aan hoe lief hij vanmorgen een “klus-pakket” voor mijn meneer bij zich had. Met alles wat de man lekker vindt. Omdat hij mijn meneer waardeert, ook al is mijn Zoon dan niet zíjn kind.
Toen dacht ik aan zijn schoonvader. Al ruim vier jaar Zoon’s vraagbaak, biljart- en whisky-maatje. Steun en toeverlaat. Vier handen op één buik. Waar hij tegenop kijkt en zich aan optrekt.
“Ik weet al wat ik moet doen mamma”. “Ik heb het met Schoonvader overlegt”. En ik weet nog dat ik bij die gedachte dankbaar werd.
Ik dacht ook aan zijn Opa. Die met hem klust en kletst. Met Opa bouwde Zoon het bureau uit zijn gamersdroom. Nu maken ze samen het blad voor de eettafel in het nieuwe huis. Onder de carport bij Opa wordt ’s avonds druk geklust. Misschien was het dát plaatje dat iets met me deed.
En toen gingen mijn gedachtes naar zijn eigen vader. De biologische vader van mijn Zoon. Die hem alleen belt om uit te vinden of hij nog steeds alimentatie moet betalen. Verder niks. Zeker geen liefs. Geen vader. Geen dag.
Meegeteld? Nu wil je weten wie de vijfde vader is.
Dat is de dubbelrol die ik zelf vervul. Moet je alleenstaande moeder voor zijn. Om écht te weten wat een pappadag is. Het mannelijke in mij ingezet om Zoon toch een beetje stoer leven te geven. Bergtochten, canyoningen, motorrijden. Raften, fietsen repareren en samen laminaat leggen. Eerst nog bang voor die grote zaagmachine. Later soepel met de plankjes erlangs. Fikkie stoken en vuurwerk kopen.
Ik zie ons samen zitten op de trap. Eerste huurhuis na de scheiding. Ventje van zes. Dikke tranen van de angst. Mijn geruststellende woorden. Nee Zoon. Je hoeft niet bang te zijn, dat als je’m goed schoonmaakt, je piemel uit zijn hoesje valt. Dan zijn opgeluchte lach.
Was het dat? Wat mij deed huilen?
Tranen van geluk, herinneringen, spijt en dankbaarheid. Of begin ik een oude melancholische vrouw te worden? Nu ook Zoon zo boft met zijn eigen dak. Zijn eigen weg vindt. Zijn lieve leven leidt. Ben ik dankbaar en trots op vier van zijn vijf vaders.
Dat heeft het leven hem toch maar mooi gebracht.
コメント