Elke ochtend zit ik ergens op deze eeuwenoude trap. Metafoor voor het leven. Koffie en mezelf. Goed gezelschap.
Soms kijk ik naar beneden. Naar wat er dit jaar is geweest. Nu nog hier en daar wat schaduw maar ook dat verdwijnt. Komt vanzelf. Als de zon wat langer schijnt.
Ik zie daar spanning. Ik zie daar hartverscheurend verdriet. Maar, en dat is nou het mooie, ik zie het wel maar voelen doe ik het niet. Wel de lessen die ik heb geleerd. Rust, ontspanning, humor, integriteit en geluk. Ik heb ze terug.
Nu is er geen boosheid. Nu zegt niemand ‘Jij maakt mij stuk’.
Ik zucht. En klim een treetje hoger. Van de week een avond eindeloos complimenten. Een jonge blonde god op het terras. Heus dat was wel prettig. Gelukkig heb ik altijd een korreltje zout in mijn tas. En ik klim een treetje hoger.
Mijn reisgenoten, onvrijwillige lotgenoten, ze zijn beide briljant. Ik ben dood, ik weet het zeker. Zomaar in de opvoedhemel beland. Meehelpen, tafel dekken, boodschappen sjouwen, geen dissonant. De wifi is hier ronduit ruk. Zij merken het niet eens. Zwemmen tot de zon onder gaat. Gerimpelde huidjes. Ook dat is geluk.
Alsof we terug gaan in de tijd en toch met elkaar een treetje hoger. Spelen, lachen, kletsen en uren door de grote supermarkt verdwalen. Telefoon; ‘Mam waar ben je?’, ‘Mam mogen we?’, ‘Mam, please?’, okay dan, kindermenu wordt ‘grote garnalen’.
We teuteren wat aan. We zijn weergaloos sportief. Alleen de bergen zijn onze getuigen. God wat hebben we dit stukje aarde lief!
Hier leer je klimmen en balanceren. De trap is hier nooit recht. Gelukkig wel een leuning. We zijn zo vreselijk verwend. En toch gaan we straks weg.
Weer een treetje verder zoeken we nieuwe ervaringen op. Een volgend land, een nieuw avontuur. Ook daar schijnt de zon volop. Nog een paar dagen, dan reizen we door. Dat is ook het leven. Dat is ook een metafoor.
Pak je koffer netjes in. We gaan er voor.
Hallo leven.
Trek wat moois aan.
We gaan.
D’un rêve a l’autre.
Comentarios