Het moet. En ik wil niet. Maar het moet. Ik wil echt niet. Toch moet het.
Mijn theaterlezing is gefilmd en daar moet ik naar kijken. Er ligt een hele mooie dvd lelijk naar mij te grijnzen. Al weken. Of ik anderhalf uur naar mezelf wil gaan zitten kijken? Ik dacht het effe niet! Een half uur na afloop wist ik al wat ik allemaal vergeten was. Wist ik waar het beter moest. Anders moet. En nu moet ik in die grootste-spiegel-ooit staren. Anderhalf uur lang.
Ik ben mijn grootste criticus. Schijnt heel normaal te zijn. Dan kun je nog zo leuk praten over ‘van jezelf houden’. ‘Jezelf helemaal leuk vinden. Je eigen beste vriend zijn. Je mislukkingen als gelukkingen ervaren.’ Maar dat is theorie. Op zich. Werkt het in de praktijk ook heel behoorlijk. Ik kan die mevrouw die terugkijkt in de spiegel best heel briljant vinden.
Maar nu? Nu wil ik er onder uit. In de speeltuin van het leven. Wil ik in de zandbak. Diep. Dieper. Diepst. Met mijn kop in het zand.
Als ik het níet doe, dan komt er ook geen trailer. En zonder trailer kan ik mezelf niet verkopen. Zonder verkopen. Geen beleg. Vanavond heb ik een afspraak met de trailer-bouwer. Dus het moet. Vanmiddag zit ik met mezelf op de bank. Dvd in het laatje. Anderhalve liter koffie. “Press Play”
De muziek begint. Er gaat iets mis met het licht. Daar ben ik. Met het zweet onder mijn oksels. Toen en nu. Ik hoor mij praten. Beetje bedachtzaam. Behoorlijk bang. Hey. Ze moeten lachen. Dat is leuk.
Mijn haar pluist van achteren. Mijn gezicht glimt. Oh. Dat klonk best zinnig. Loop ik altijd zo stijf? Serieus? Ik moet op yoga. Beetje soepel worden. Hey. Ze lachen weer. Dat is grappig. Mens! Doe eens wat losser. Zoals je normaal ook bent. Hoe moeilijk kan het zijn? Om gewoon jezelf te zijn?
Goh. Wat doen ze leuk mee. De zaal gonst helemaal. O ja. Dat weet ik nog. Dat vond ik zelf ook een mooi moment. Ik mag wel iets meer variëren in toon en snelheid. Nog wat dichter naar mezelf. Ik zeg nauwelijks ‘uh’. Dat valt dan weer mee. Och. Ze moeten huilen. Ik toen niet. Nu wel. In mijn eentje op de bank. Heb ik mezelf aan het huilen gemaakt.
Door mijn eigen kritiek heen. Zie ik een held. Op sokken. Dapper met haar fouten. Gedreven in wat ze mee wil geven. Mijn grootste talent. Is dat ik van jou hou. Van jou. En elke andere, soms-net-te-onzekere, net-te-bange, net-niet-genoeg-complimenten-gekregen. Man. Vrouw.
Ze gaan staan. Applaus. Ik ga ook staan. Tv mag uit. Volg mijn eigen advies op. Adem in mijn buik.
Telefoon. Theater. Voorstel.
Ik zeg ja.
Komend voorjaar.
“Press Play”
Hallo Leven
Ik heb al mijn fouten
Met liefdevolle intenties
Aan elkaar geweven.
Comments