Adem in, adem uit. Bankieren app, kriebels in mijn buik. Netjes invullen, pincode *****, verzenden. Adem in, adem uit. Weg is het. Een kruiwagen van mijn blij-verdiende centen onderweg naar de snelle Ie-tee jongens. Snel? Sneller dan ik in elk geval.
Mevrouw, wat voor kleurstellingen wilt u voor uw website? Ehm...blauw! Mevrouw, heeft u de inloggegevens van uw vrolijk zelfgekleuterde wordpress-website zodat we de content kunnen overhevelen? Mevrouw, kunt u ons toegang geven tot de hostingsite zodat we de domeinnamen kunnen overnemen?
En dan het aller ergste. Mevrouw, kunnen we foto’s van u krijgen? Ehm.. Ehm.. Ik heb het er niet zo mee, foto’s. Understatement.
Je hebt van die mensen die jaloersmakend leuk op de gevoelige plaat terecht komen. Dat spat dan van het scherm af. Ongeacht het moment of de al dan niet belachelijke houding, het ziet er altijd briljant en stralend uit. Of van die hele stoere types. Die bewust zichzelf al gekke bekken trekkend, tong uit de mond, ogen standje scheel, fotograferen. En dan nog delen op social media ook. Ik vind dat stoer. Hoe zelfverzekerd ben je dan?!
Ik niet. Mijn Doutzen-talent bevindt zich ergens onder het nulpunt. Sterker nog, het vriest Antarticaans op dat gebied. Al doe ik nog zo mijn best, ik zie er altijd uit alsof ik een halve DNA-streng mis dan wel zeker acht Martini’s achter de kiezen heb. Alleen al bij het zien van een camera vliegt linker wenkbrauw acuut en zeer overtrokken richting mijn haargrens. Rechter ooglid besluit op dat zelfde moment om gezellig drie plooien dieper te zakken.
Mijn gezicht glimt ook. Altijd. De zogeheten verleidelijke of spontane glimlach mondt uit in een scheef ‘Van Duin’ mondje. Kan ik voor de spiegel nog denken dat mijn haar goed zit, op foto strijden coupe windhoos en coupe vogelnestje om de eer. Waar mijn broekmaat zegt “lekker slank”, zegt mijn foto ‘zet je stretcher maar bij de Weight-watchers neer, jij bent nog wel even bezig.’ Er zou bij mij eigenlijk altijd een ballonnetje in beeld geplakt moeten worden met de tekst “in het echt is ze leuker”.
Maar wie A zegt moet B zeggen. En wie ‘Ja’ zegt moet ‘Ja’ blijven zeggen. Dat zit hem in de grote en in de kleine dingen. In het leuke en in het moeilijke. Dus sta ik een tijdje terug hoogst ongemakkelijk voor een schermpje, volg houterig aanwijzingen op, ontdek mijn minst erge kant ( de achterkant ) en kijk dapper in het boze oog van de camera. Ik probeer vriendelijk en toegankelijk te kijken terwijl hersens en hart verkrampte gekke bekken aan het trekken zijn achter de schermen van mijn pupillen. Later zoek ik de beste er tussenuit en nu heb ik die ge-wetransferred.
We doen eerst de website voor mijn praktijk. Werk gaat voor het schrijf-meisje tenslotte. Wel krijgt het schrijfmeisje een eigen, andere foto. Eerst een Doutzen-cursus. Wenkbrauwbeheersing en lachspiercontrole. Extra module angstzweetwissen en hartritme-biofeedback. Cognitieve gedragstherapie die mij van het foto-graf naar fotograaf-gieren van het lachen moet brengen. Klaar met dat geneuzel.
Ik vind het niet leuk om zo lekker bezig te zijn, me zo goed te voelen en dan tegen zo’n onzekerheid aan te lopen. Mijn vader leerde me vroeger dat je best bang mag zijn maar dat dat je vervolgens niet hoeft te weerhouden om te doen waar je bang voor bent. Zo sprong ik dankzij hem in een hele spannende waterval die met zoveel geweld uit een rotswand kwam dat hij alle zuurstof mee zoog, je van angst en letterlijk de adem benam. Kwestie van snel springen en je mee laten voeren. Voelen dat je bang bent en het dan toch doen.
Later volgde ik een opleiding bij Roy Martina. Hij zei dat je je zwakke kanten net zo vaak moet oefenen tot het je sterke kanten zijn. Hoog tijd dus voor eindeloos selfies oefenen en een vriendelijker kijkende lens voor mijn perceptie-apparaat. Want het ligt aan mij. Zoals gewoonlijk. Het zal wel weer meevallen. Zoals gewoonlijk. Kom op Keizer, voelen en dan toch doen, snel springen en je mee laten voeren!
En dan.
Dan zet ik in het vervolg in het ballonnetje bij mijn foto’s: ‘in het echt is ze nóg leuker.’
Hallo Leven
Weet je wat ik doe?
Ik oefen gewoon nog even.
Commentaires