Ik weet het niet. Ik durf niet. Dit is te groot en mijn hoofd en hart zitten vol clichés. Ik kan niks bijdragen. Heb geen mooie, enigszins wijze woorden. Humor is mijlenver weg en dat kan ook niet anders. Hoe schrijf ik dit? Of toch maar niet?
Ik stik. Zo voelt het. Als ik hoor dat het zo ver is. Pijn tot in de botten. Pijn tot in de ziel. Totall loss. Ik explodeer van emotie. Huil een oer-huil die mijn tranen niet droogt. De wereld staat stil. De aarde draait door.
Zij moet gaan doen wat ze niet wilde. Onmenselijk. Oneerlijk. Onbegrijpelijk. Afscheid nemen en loslaten. Man. Kinderen. Leven.
En nu, even, vind ik het leven ronduit kut.
Want zij is zo mooi. Sprankelend. Grappig.
Altijd.
Zij is een flapuit. En komt daarmee weg.
Zij is moederliefde. Levensgroot.
Zij is een vrouw en een meisje. Knuffelkont.
Haar Lief haar grote Liefde. Meer dan wederzijds. Eenheid.
Zij loopt je hart binnen. Moeiteloos. Spontaan.
Zij is nou net die ene. Die je niet wil laten gaan.
Lief vriendinnetje.
Ik schaam me voor mijn verdriet. Man en kinderen hebben dat recht. In gedachte ben ik permanent bij haar. En ook dat voelt ongepast. Ik voel me schuldig als ik uiteindelijk toch de stofzuiger pak. Ik moet iets doen. Maar dat ik het kan en zij niet voelt wanhopig klote. De simpele dingen. De grote dingen. Ik had ze haar nog zó gegund.
Niet dit. Dit nooit.
Waarom? Hoe kan dit?
Niet te bevatten.
Niet in woorden te vatten.
En dus ben ik stil.
Hallo Leven.
Niet dus....
Comments