top of page

Trailer-Talk

Weken bezig geweest. Stress gehad. Onzekere periodes gehad. Gezeurd en doorgedramd. Het moest en het zou. En het moest en het zou goed zijn.


Gek dat wat ik zo spannend vind tegelijkertijd ook zo veel blijheid oplevert. Hier kan ik dag en nacht mee bezig zijn. Hier ben ik niet te moe voor ’s avonds. Hiervoor kom ik opgeladen terug van een afspraak. Hiervan krijg ik het zweet onder mijn oksels en een grote glimlach op mijn gezicht.


Het gaat over de trailer van mijn lezing. En als die dan klaar is. En zelfs de pubers er hun goedkeuring aan geven. Mij best een beetje hip vinden. Of ‘strak ’ in pubertermen. Dan voelt het alsof ik jarig ben.


Als het me dan lukt om het op joeptjoep te zetten. Een eigen account te maken. Voelt het alsof ik een wedstrijd gewonnen heb. Als ik dan hoor dat de zaal alweer bijna vol zit. Dan voel ik me onwerkelijk en opgetild tegelijk.


Ik ga het doen. Ik bén het aan het doen. Ik laat mijn onzekerheden los. Ja, ik ben een laatbloeier. Ja, ik vraag me ook af waar ik het lef vandaan haal. Nee, ik weet ook niet of men op mij zit te wachten. Ja, ik ben een ongeleid projectiel. Een afgeleid projectiel. Vaak ook.


Niet hiervoor. Al lijkt het soms zo. Ik adem dit. Ik leef dit. Ik denk dit. Ik creatief dit. Non stop. In mijn hoofd en in de rest van mijn Zijn. Ik doe dit. Zonder compromis.


Thuis worden ze er wel eens moe van. Mamma heeft een preoccupatie. Kan nergens anders meer over praten. Bij momenten best irritant.


Maar mamma doet ook wat goed voelt. Mamma neemt risico’s en laat zich zien. Mamma laat zich belachelijk maken. En doet dan tóch haar eigen zin. Mamma is niet helemaal goed. Maar wel goed in wat ze doet.


En.


Mamma hoopt dat als er verder niks goeds meer uit zou komen. Ik ze toch iets heb meegegeven. Dat je mag. Durven. Dromen.


En gaan!




Hallo Leven


Trek wat moois aan


Vandaag


Gaan we mijn trailer


En mijn dromen


Met de wereld delen.

Comments


bottom of page