Grote kerel met beharing en klein hartje zoekt vertrouwen en ruimte om grenzen te verleggen.
Mijn zoon wordt vijftien.
Niet heel kleine moeder zonder beharing en met groot moederhart zoekt vertrouwen en ruimte in zichzelf om grenzen te laten verleggen zonder dat ze daar grijs van wordt. Of erger. Mijn zoon wordt vijftien.
Alle accessoires zitten er al een tijdje op en aan. Scheerapparaat in de badkamer. Sportschool abonnement. Hij noemt mij tegenwoordig ‘kleintje’ en met zijn 1,95 meter en mijn 1,76 meter mag hij dat. Als hij lollig wilt zijn noemt hij mij bij de voornaam. Omdat hij weet dat ik dat niet leuk vind. 'Mamma' is een eretitel. Maar het schept afstand en intimiteit tegelijk en daardoor vinden we het allebei, stiekem, leuk.
Hij heeft zijn pet achterstevoren op zijn hoofd, gaat naar de ‘Turks/Marokkaanse kapper’ voor een dito kapsel en vindt zijn identiteit in een multi-culti-omgeving. Hij hangt met nog tien van die testosteronvaten in een speeltuin of rond een kampvuur en kan dan zomaar ineens om een knuffel bij me komen vragen. Mijn zoon wordt vijftien.
Hij heeft “flow” met meer meiden dan ik het bestaan van weet, heeft al gezoend en onderzocht en daar mag ik hem mee plagen. Zijn zus niet.
Hij heeft grote mensen dilemma's en kleine kinderwensen. Daar praten we over. Hij wil een scooter en belt mij als zijn fietsketting er af ligt zodat we die er samen op kunnen leggen. Hij kan heel boos kijken en lieve complimentjes geven. Hij ruimt nooit een leeg wc-rolletje op maar heeft wel de open haard aangemaakt als ik thuis kom.
We hebben vaak samen zijn krantenwijk gelopen. Dan mocht ik achterop als we terug moesten. Achterop de fiets bij mijn groeiende zoon. Het leven is nog nooit zo goed geweest.
Mijn zoon wordt vijftien, had ik dat al gezegd?
Morgen komen er twaalf vrienden. Zus en ik gaan uit logeren. Hij krijgt zijn droom. Een hele nacht het huis voor zichzelf.
We hebben regels. Uiteraard. Geen drank, geen drugs, geen waterpijp, geen overlast. En als ik na afloop de muren en het plafond opnieuw moet sauzen dan staan ze allemaal de hele winter bij mij ingepland. Van “chillen” naar “klusrooster”. Is nog gezellig ook. Je hoopt het bijna.
Spannend? Hell yeah! Voor ons allebei. Maar ooit moet je los. Vertrouwen op wat je er ingestopt hebt. Als je oud genoeg bent om de vraag te stellen ben je oud genoeg voor het antwoord. Te vroeg? Te laat? Onverantwoord of pedagogisch correct? Ik heb de wijsheid niet in pacht. Kwestie van voelen en goed bedoelen denk ik.
Wordt vervolgd. Een heel leven lang.
Hallo Leven.
Trek wat moois aan.
We gaan.
Loslaten.
Comments