Ja hoor best wel. Ik ben best een relaxte moeder geloof ik. Ze mogen veel.
Fikkie steken ( vind ik zelf ook leuk ). De pad op. Hutten timmeren in de tuin. Een game-room inrichten op zolder. Vieze liedjes zingen zolang ik de enige ben die het hoort. En dan roep ik dat het eigenlijk niet kan maar moet zelf ook lachen. Ik sponsor regelmatig de leuke uitjes. Hun vriendjes zijn mijn vriendjes: blijf eten, blijf slapen, voel je thuis.
Ik kijk niet mee op Magister. Ze krijgen vier school-snipper-dagen. Je kunt zelf voelen wanneer je even rust nodig hebt. “Schoolziek” is hypocriet gedrag dat ik niet in de hand wil werken. Gewoon open en eerlijk: vandaag lukt het even niet.
Ze kunnen overal over praten. Ik ben niet boos te krijgen. Zolang het bij één groente blijft wil ik daar best omheen koken en als chauffeur ben ik in de nachtelijke uren multi-inzetbaar.
MAAR
Breng jezelf of anderen niet in gevaar. Loop niet weg bij je eigen Zijn. En laat je daar ook niet toe verleiden. Wees loyaal aan je dierbaren en aan jezelf. Dat is de deal in dit gezin. Vroeger. Nu. Later.
En als het mis gaat. Echt mis gaat? Dan komt het stoom uit mijn oren. Schiet het vuur uit mijn ogen. Stormt mijn energie als een orkaan op je af. Zero-Tolerance. Van Doe-moeder naar Doem-moeder in een fractie van een seconde.
In een alles verzengend vuur verlies je je privileges. Als een leeuwin trek ik elke kop van zijn romp die maar nodig is. Inclusief die van jou. Spreekwoordelijk. Ik schreeuw en huil tot ik er schor van ben. En als een vuurspuwende draak lijf ik de school in bij mijn team.
“It takes a village to raise a child.”
Als de ware moeder die ik ben voeren we ook gesprekken. Delen we ons gevoel. En de wanhoop, zorg, opluchting, tranen, angst, strategie en oplossing. Ik luister. Ik vertel.
Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw geluk. In eerste instantie. Ik ben verantwoordelijk voor jouw veiligheid. En je Zijn. Daarna komt geluk. En volgens mij hangen die drie dingen nauw met elkaar samen. Dus vecht ik voor wat belangrijk is. Voor wat ik belangrijk vind. Desnoods met jou. Omdát ik van je hou.
EN
Al heb je je leven vooral zelf in de hand. Als het nodig is mag je mijn handje lenen.Vroeger. Nu. Later.
“Mamma. Jij doet de dingen altijd zo anders dan andere moeders.”“Mevrouw. U bent de uitzondering op de regel.”
I know.
Maar weet je. Ik wil ook dicht bij míjn Zijn blijven. Ik wil ook dicht bij míjn loyaliteit blijven. Aan mezelf. En aan jullie. Ongeacht wat daarvoor nodig is.
Misschien. Heel misschien. Leef ik het daarmee wel voor.
Hallo Leven
Ik ga even.
Voorleven.
Komentarze